آيا زماني باقيست

    دير زماني نمي پايد .

    شايد اگر نسيم بهاري از كوچه تنگ و تاريكمان گذر كند ، كوله بارم را بر پشت زخم خورده ام نهم و دستانش را بفشارم تا مرا با بالهاي شكسته ام ياري دهد و همسفرش شوم.

    آنجايي خواهم رفت كه غروبش در حصار ميله هاي بلند نباشد . پرستوهايش توان پريدن داشته باشند . آنجا كه برگ برگ شقايقش با آغوش باز پذيراي شبنم ها و شبدرهايش هميشه جاويدند .

    تك قاصدكي كه انتهاي امتداد نگاهم را ياري كند تا عزيزترين پيغامم را بدرقه راهش كنم . نهال هاي اميدي را كه در غربت با اشك هايم آبياريشان كرده بودم آنجا ميوه حسرت ندهند.

    درختاني كه بازوانشان مأمن امني براي آشيانه پرندگان و پرستوهاي مهاجر باشند .

    آيا زماني باقيست ؟

    تا اين حديث تلخ را بارديگر بازگو كنم و بگويم كه نسيم بهاري هرگز از كوچه مان گذر نكرد . برگ هاي زرد و پژمرده پاييزي هنوز روي سنگ فرش حياطند ،

    چه رسد به دلي كه جنگل خزان زده است .